Twój maluch skończył siedem miesięcy. Coraz bardziej mobilny wkracza w ósmy miesiąc. Jak bawić się z ośmiomiesięczniakiem? Już podopowiadam
Pozostałe wpisy z tego cyklu znajdziecie tutaj:
Rozwój dziecka w 8 miesiącu życia
Po skończeniu siódmego miesiąca powinien już potrafić śmiać się w głos, uśmiechać się podczas kontaktów z Tobą, samodzielnie zjeść biszkopta. Prawdopodobnie potrafi również siedzieć bez podparcia, utrzymywać swój ciężar ciała (jeżeli sam nie staje, nie stawiaj go), protestować przy próbach odbierania zabawki, śledzić wzrokiem spadający przedmiot, przesunąć się (w jakikolwiek sposób) w stronę zabawki i wziąć ją do ręki, obrócić się w kierunku głosu, wziąć w rączkę bardzo mały przedmiot (np. rodzynek). Jeżeli masz małego bystrzaka, być może Twój siedmiomiesięczniak umie już gaworzyć, (łączyć spółgłoski z samogłoskami – ma-ma-ma, ba-ba-ba itp.), bawić się w akuku, pełzać lub raczkować, przełożyć przedmiot z jednej ręki do drugiej, stać z podparciem przy czymś. Jeśli Twój maluch to super hiper zdolniacha, może umieć już usiąść z leżenia na brzuchu, wstać z pozycji leżącej, bić brawo i robić papa, podnieść przedmiot, trzymając go palcem wskazującym i kciukiem, poruszać się przy meblach, mówić „mama” czy „tata” bez zrozumienia.
Rozwój ruchowy i sprawności manualnych
Samodzielne siadanie z pozycji leżącej
Należy rozróżniać samodzielna siedzenie od samodzielnego siadania. W siódmym miesiącu życia dziecko już zazwyczaj samodzielnie siedzi, ale to w ósmym pojawia się dopiero zdolność do samodzielnego uniesienia się do pozycji siedzącej.
Jak pomóc dziecku kształtować tę umiejętność?
Dzieci siadają na ogół na dwa sposoby: albo z czworaków albo przez podpór z boku. Siadanie przez podciąganie nie można raczej nazwać siadaniem, a właśnie podciąganiem. Samodzielne siadanie pojawia się zazwyczaj wraz ze wstawaniem na czworaki (przejście z czworaków do siadu bokiem). Pierwszym krokiem do nauki siadania powinno być wzmocnienie mięśni kręgosłupa. A najlepszym ćwiczeniem do tego będzie kładzenie dziecka jak najwięcej na brzuchu. Z siadaniem samo sobie poradzi, jak będzie gotowe.
Rozwój wzroku
Wyrzucanie zabawek i śledzenie ich ruchu
Do tej pory dziecko oglądało przedmioty z różnych odległości, dotykało ich. Teraz zaczyna kształtować się intencjonalność zachowań dziecka. Jest to jeden z kamieni milowych na drodze do wskazywania przedmiotów. W trakcje działań intencjonalnych rozwój spostrzegania wzrokowego synchronizuje się z dojrzewaniem neuronów w korze mózgowej.
Jak pomóc dziecku kształtować tę umiejętność?
Śledzenie ruchu wyrzucanych zabawek to jedna z najbardziej lubianych zabaw dzieci w tym wieku. Jeżeli Twoje dziecko jeszcze tak się nie bawi, możesz zachęcić dziecko do takich działań. Przywiąż np. do szarfy piłkę albo inną zabawkę, pokaż dziecku i wyrzuć za łóżeczko, wrzucaj piłeczki i klocki do pudełka stojącego obok dziecka, podawaj je dziecku aby próbowało samodzielnie wrzucać je do pudełka. Również podczas kąpieli możesz zachęcać dziecko do podobnej zabawy. Wystarczy włożyć dziecko z wanienką do dużej wanny i zachęcać je do wyrzucania zabawek poza swoją wanienkę. Zabawki będą lądowały w wannie, więc szczęśliwy rodzic nie będzie musiał zbierać ich po całej łazience.
Rozwój słuchu
Ósmy i dziewiąty miesiąc życia dziecka to czas nauki siedzenia i manipulowania przedmiotami. W tym czasie również pojawiają się reakcje językowe na zachowania dorosłych.
Rozumienie emocjonalnego zabarwienia mowy dorosłych
Dziecko uczy się identyfikować melodię zdań, którą słyszy. Zaczyna również ćwiczyć pamięć słuchową. To dzięki niej będzie w przyszłości różnicować głoski w wyrazach. Bez tych umiejętności dziecko nie pojmowałoby znaczeń wyrazów.
Jak pomóc dziecku kształtować tę umiejętność?
Pokazujemy dziecku otwartą toaletę, piekarnik, gniazdko elektryczne itp. i stanowczym tonem i krótkimi poleceniami informujemy, że nie może tego dotykać. Podczas zabawy głos rodzica powinien być radosny, spokojny. Warto stosować różne intonacje głosowe przy różnych sytuacjach. Aby wzmocnić odbiór, można również wprowadzić gesty – np. rozkładanie rąk, podczas mówienia, że czegoś nie ma.
Rozwój mowy
Reagowanie na muzykę
Muzyka ma inspirować dziecko do wydawania dźwięków. Może grucha radośnie, piszczeć, pomrukiwać lub w inny sposób okazywać swoją radość podczas słuchania muzyki.
Jak pomóc dziecku kształtować tę umiejętność?
Włącz dziecku muzykę, śpiewając lub nucąc melodię. Najlepiej robić to w czasie, gdy dziecko nie zajmuje się innymi zabawkami i nic nie będzie odciągało jego uwagi. Będzie mogło skupić się na muzyce. Najlepszą porą będzie czas przed drzemką czy przed wieczornym pójściem spać. Nucąc lub śpiewając piosenkę, ściszaj swój głos, aby zmniejszyć stymulację. Obserwuj dziecko. Powinno zacząć naśladować Ciebie i Twoją reakcję na muzykę.
Rozwój umiejętności zabawy
W zakresie rozwoju umiejętności zabawy najważniejszą rzeczą jest formowanie się stałości przedmiotu.
Poszukiwanie obiektu, który zniknął
Dziecko zaczyna odkrywać nowe światy. Zaczyna wiedzieć, co zrobić, aby odnaleźć schowaną rzecz. Zaczynają działać neurony lustrzane. Dziecko odtwarza schematy działań obserwowanych osób.
Jak pomóc dziecku kształtować tę umiejętność?
Włącz budzik i schowaj go pod poduszkę. Chowaj pod pieluszkę małe, interesujące dziecko zabawki – piłkę, klocek itp. Zasłaniaj swoją twarz pieluszką i pokazuj dziecku, jak ją odsłonić.
Chwytanie dwóch różnych przedmiotów w dłonie (w każdej ręce inna zabawka)
Chwytanie dwóch przedmiotów równocześnie możliwe jest dzięki pojawieniu się chwytu z przeciwstawieniem kciuka.
Jak pomóc dziecku kształtować tę umiejętność?
Przysuwaj do obu rąk dziecka dwie różne, niewielkie zabawki. Zachęcaj je do chwycenia ich. Włóż do pojemnika małe zabawki. Umieść dłonie dziecka w pojemniku. Zachęcaj je do wyciągania zabawek obiema dłońmi.
Rozwój emocji i zachowań społecznych
Rozpoznawanie własnego odbicia w lustrze
Elementem rozwoju samopostrzegania i zachowań społecznych jest rozpoznawanie siebie i innych osób w lustrze.
Jak pomóc dziecku kształtować tę umiejętność?
Przygotuj lustro, którym można ruszać. Trzymaj je tak, żeby dziecko widziało swoje odbicie. Powiedz „popatrz, to ty, to [wstaw imię dziecka]”. Pozwól maluchowi dotykać swojego odbicia, patrzeć za lustro. Jeżeli nie będzie wykazywało zainteresowania, poruszaj nim (lustrem, nie dzieckiem) i wskaż na odbicie. Pozwól dziecku ruszać lustrem. Powinno ono rozpoznawać swoje odbicie. Może to manifestować się tym, sięga do niego, dotyka je, zwraca twarz ku niemu, robi miny.
Picie z kubka
Pewnie część z Was pomyślała teraz „ale jak to pije z kubka?”. Nie, nie samodzielnie. Z pomocą osoby dorosłej. Chodzi o to, aby uczyć dziecko jak najwcześniejszego picia z kubka. Żadnych niekapków i tego typu cudów. Pisałam o tym na blogu we wpisie Jak nauczyć dziecko pić przez słomkę i dlaczego to takie ważne? Czynność picia z kubeczka potrafią opanować nawet noworodki. Co ważne – nie zaburza ona odruchu ssania. Uczymy dziecko, aby przy zamkniętych ustach przesuwało płyn na tył języka, a następnie połykało go, nie połykając jednocześnie powietrza.
Jak pomóc dziecku kształtować tę umiejętność?
Do tego zadania podchodzimy wtedy, gdy wiemy, że dziecku będzie chciało się pić. Przytrzymujemy kubek przy wargach dziecka, zachęcamy je do otwarcia ust. Opieramy krawędź kubka na wargach i zwracamy uwagę na to, żeby dziecko zamknęło usta. Wlewamy odrobinę płynu między wargi, pamiętając o tym, aby nie oderwać go po pierwszym łyku. Możecie zacząć od gęstych płynów (np. sok przecierowy). Nalewajcie go do kubka niewiele, żeby mieć mniej ścierania. 🙂 Dziecko nie powinno przechylać głowy w tył, ponieważ utrudnia to przełykanie. Polecam Wam kubek Doidy. Do pierwszych prób doskonały będzie kubeczek Medela.
Wpis napisany na podstawie wiedzy ze studiów neurologopedycznych i kursów z zakresu wczesnej interwencji oraz książek:
Pierwszy rok życia dziecka, oprac. zbior,, Poznań 2009.
Psychostymulacyjna metoda kształtowania i rozwoju mowy i myślenia, pod red. Małgorzaty Młynarskiej i Tomasza Smereki, Warszawa 2000.
Rozwój psychiczny dziecka od 0 do 10 lat, oprac. zbior., Sopot 2013.
Silberg Jackie, Gry i zabawy z niemowlakami, Poznań 2009.
Strassmeier Walter, Interwencja wczesnodziecięca, Gdańsk 2012.
Wczesna interwencja i wspomaganie rozwoju małego dziecka, pod red Beaty Cytowskiej i Barbary Winczury, Kraków 2006.
Wczesna interwencja terapeutyczna, pod red. Jagody Cieszyńskiej i Marty Korendo, Kraków 2007.
Brak komentarzy