Jestem za, a nawet przeciw

Przedwczoraj wybraliśmy się na wycieczkę.

Pod Gorzowem, niedaleko trasy Gdańsk-Gorzów znajduje się dosyć nietypowe miejsce – Karczma pod Łosiem, która zostałą „zrewolucjonizowana” przez Magde Gessler (odcinek o tej restauracji – TUTAJ) Mieści się ona na terenie Świata Roślin i Zwierząt. Pomyślałam – będzie fajnie, zjemy coś, potem Jaśko poogląda zwierzaki, a ja zerknę co tu można kupić do naszego ogrodu, który póki co jest jedną wielką piaskownicą. Odbiegając od tematu – jak znacie się na roślinach i możecie polecić coś, co samo rośnie, nie trzeba się tym zajmować i wygląda ładnie, to poproszę o propozycje. Moje umiejętności ogrodnicze ograniczają się do posiania rzeżuchy.

Ale wracając do wycieczki…

Zajechaliśmy na miejsce. Naszym oczom ukazała się szklarnio-restauacja. Tzn. restauracja w budynku, ktry wygląda jak szklarnia. Podobno jest to budynek hali czołgowej przywiezionej z gorzowskiego poligonu.

A zaraz przy wejściu znajdowała się pobita szyba. Zapaliła mi się czerwona lampka – to chyba nie jest miejsce przyjazne dzieciom.

Restauracja w środku wygląda dosyć dziwnie. Wielka hala, w której mnóstwo wszystkiego, a jednak ma się wrażenie, że jest zbyt pusto. Pełno motywów ludowych, drewnianych. Nie udało mi się sfotografować wnętrza, bo Jasiek nie potrafił usiedzieć na miejscu, a wokół pełno było niezabezpieczonych miejsc (zastawa ustawiona w komodzie na jego wysokości, schodki na scenę) i nie mogłam spuścić go z oka.

Czy było coś dla dzieci. Było całkiem ładne, drewniane krzesełko do karmienia, którego wadą było to, że od dołu była dosyć duża przerwa i Jaśko zjeżdżał w dół.

 Czy coś jeszcze? Hm… Był stół, na którym były pieprznięte (wybaczcie wyrażenie, ale tak dokładnie to wyglądało) zabawki, z czego większość z nich była połamana.

No ale może nie są nastawienie na klienta z dzieckiem.

Wróćmy do naszego stołu.

Pan kelner (średnio przyjazny – nie przyniósł mi łyżeczki dla Jaśka, o którą poprosiłam) rozłożył sztućce bezpośrednio na obrusie, co wydało mi się niezbyt higieniczne. Chyba że po każdym gościu zabierają obrus do prania. W co wątpię.

Na przystawkę zamówiłam barszcz z kołdunami polecany przez Magdę Gessler. Nie wiem, czy tak miało być, ale był tak doprawiony, że nie czułam smaku barszczu. Jedyne co mi smakowało, to nadzienie kołdunów. Na drugie danie wzięłam filet w jakichś mandarynkach czy pomaańczach. Nie pamiętam. Wybierałam na szybko, bo Jaśko miał zły dzień. Czy mi smakowało? Bez szału. Drugi raz bym tego nie zamówiła. Najsmaczniejsza z tego wszystkiego była surówka. Jaśko też nie zjadł swojegu ryżu z warzywami. Najbardziej smakowała mu surówka z buraków z mojego talerza.

Po tym obiedzie nic nas już nie trzymało w restauracji, pan kelner, menu, wystrój i niezabezpieczone miejsca nie zachęcały nas pozostania w środku. Wyszliśmy na zewnątrz w poszukiwaniu zwierząt.

Nie znam się na hodowli zwierząt, na zapewnianiu im odpowiednich warunków bytowych. Zawsze jak widzę zwierzęta w klatce, to coś we mnie protestuje. Ale nie wypowiem się na ten temat. Może jest im tam dobrze.

Denerwowało mnie to, że klatki nie były podpisane. Rozróżniam kozę od osła, ale brakowało mi podpisów np. przy klatkach z ptakami.

Zagrody były źle zabezpieczone i mała kózka wyszła ze swojej zagrody, poszła do osłów, a potem wyszła na ścieżkę.

Na terenie ośrodka mieści się jeszcze coś, co nazywane jest Ogrodem doświadczeń i zmysłów. Znajdują się tam kalejdoskopy z zamontowanymi pod różnymi kątami zwierciadłami, żyroskopy, czy plansze z obrazami wywołującymi złudzenia optyczne.

I to tyle. Czy kiedyś tam wrócimy? Do restauracji na pewno nie. Żeby kupić jakąś roślinę do ogrodu albo pokazać Jaśkowi zwierzęta – być może.

A w drodze do domu zaczął padać deszcz. Jaśko założył kalosze i pobiegał trochę w deszczu.

Jaśko:
bluza – kukukid
spodnie – zezuzulla
trampki – converse
kalosze – cayole