Najpiękniejsze zabawki ze sklepu Tuliluli.pl – od malucha do starszaka. +NIESPODZIANKA

Święta to czas wyjątkowy i magiczny,
spędzany w gronie rodzinnym jest fantastyczny.
Wiele jest rzeczy, które tworzą magię Bożego Narodzenia Święta,
bez których te dni to dla mnie rzecz jest niepojęta…

Dla mnie Święta by nie istniały,
gdyby lampki na drzewku nie błyskały,
gdyby nie było przy stole całej rodziny,
gdyby w żłóbku nie było małej dzieciny,
gdyby na stole 12 potraw nie było,
gdyby pod obrusem sianko się nie wiło,
gdyby mój synek nie jadł cukierków po kryjomu z choinki,
gdyby nie zjadał oplatków od każdego z rodzinki,
gdyby nie czekał, aż pies przemówi ludzkim głosem,
gdyby przedświąteczna gorączka nie pachniała chaosem,
jednak najbardziej nie wyobrażam sobie by zabrakło kiszonego barszczyku mojej mamy,
który jest przez całą rodzinę bardzo uwielbiany!

Barszczyk wigilijny mojej mamusi…
każdy kto go widzi na próbowanie się kusi.
Ma kolor niczym wino czerwone,
jest kwaskowy niczym lody cytrynowe,
aromatem czosnku i kopru wabi nasze podniebienia,
kto go nie spróbował doznaje cierpienia!
Przez kilkanaście dni jest w słoiku kiszony,
w każdym wymiarze smaku jest tez dopieszczony,
podawany z uszkami grzybowymi własnej roboty,
sprawia, że przy nim znikają kłopoty!
Każdy z nas się nad nim zawsze rozwodzi,
że jak ze zwykłego buraka takie pyszne cudo wychodzi,
on musi być na moim stole w każde Święta Bożego Narodzenia,
by one miały dla mnie sens swojego istnienia! 🙂

Ps. Wpis jest extra! Takich zabawek i gier nie znałam…
Znalazłam kilka fajnych rzeczy dla mojego Franka 🙂
Ojjj będziemy grać w te święta całą rodziną!!! Pozdrawiam 🙂

Bez czego nie wyobrażasz sobie świąt? Kiedyś powiedziałabym, że prezentów, później powiedziałabym, że bez choinki, kiedy upłynął kolejny-widocznie przełomowy dla mnie okres- odpowiedziałabym, że bez karpia. W końcu dorosłam, wyszłam za mąż pojawił się temat dzieci, a za nimi jakoś nie przepadałam. Pewnie wynikało to ze sposobu nastawienia mojej matki do dzieci (w tym także do mnie), jakoś nieszczególnie się nimi interesowała i okazywała im swoją sympatię hmm jak tak teraz o tym myślę to nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widziała jak bawi się z dziećmi swojej kuzynki albo znajomych. W sumie to tak jakby ich nie dostrzegała. Dla mnie dzieci były dziwne, nierozsądne, nie rozumiałam o czym mówią i nigdy nie wyobrażałam sobie, że sama mogę mieć dzieci bo byłam na 100%przekonana, że nigdy ich nie pokocham. Ale jakoś tak się stało, że pojawił się pierwszy syn…i przepadłam. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że można tak kochać. Czas znów mijał, moja miłość ciągle rosła i zdecydowaliśmy się z mężem na drugie dziecko. Znów chłopczyka i choć pojawiły się kolejne wątpliwości (bo jak to tak kochać kolejnego człowieka równie mocno-pewnie się nie da) to okazało się, że są niepotrzebne, że można darzyć równie wielką miłością kogoś jeszcze. I dążąc do sedna-nie wyobrażam sobie świąt bez rodziny, beż mojego wspaniałego męża, bez cudownych i wyjątkowych dzieci, a wszystko inne tj.choinka, karp, prezenty, to dodatek dzięki któremu możemy poczuć się przez chwilę inaczej, odróżnić ten dzień od pozostałych.

Nie wyobrazam sobie Swiat Bozego Narodzenia bez pustego miejsca przy stole podczas Wigilii. U mnie to wolne krzeslo i pusta zastawa nie tylko tradycyjnie czeka na „zablakanego i glodnego przybysza”. Dla mojej malej rodziny, mieszkajacej z dala od bliskich, wolne krzeslo jest jak taki magiczny portal do teleportacji i brama do zaswiatow. Wyobrazam sobie, ze to puste krzeslo zwiazane jest niewidzialnym sznurkiem z podobnie ustawionym krzeslem w moim rodzinnym domu i ze tak naprawde siedzi na nim ktos, kogo nie moge spotkac.

Sięgając do dalekich wspomnień z dzieciństwa, widzę noc ciemną, gęstą i zimną. Tylko gwiazdy informowały, gdzie jest niebo, a skrzypiący śnieg mruczał, że to nie jest sen. U babci i dziadka na wsi spędzaliśmy rodzinnie święta. Kaflowy piec ogrzewał izbę, zaś w kuchni radosne płomyki podskakiwały w piecu, na której gotowały się potrawy. W powietrzu unosił się zapach warzyw, kompotu, ryby. Wszystko osobno i razem sprawiało, że czuło się magię świat. Dziadek przynosił zawsze sianko pod obrus, babcia lepiła pierogi A ja chłonęłam każdą chwilę, choć jeszcze wtedy tego nie wiedziałam, by później z nich czerpać i chwytać się ich, gdy nadejdzie chwila zwątpienia.

Gdy babcia umarła wszystko rozpłynęło się jak bańka mydlana. Ciężko było się pozbierać i zbudować takie same święta, lub podobne, lub inne, ale równie prawdziwe. Nie dało się.

Później wyjechałam w świat i dobrze pamiętam moją pierwszą samotną wigilię. Bez rodziny i przyjaciół. Bez nikogo, poza sobą. Przygotowałam wieczerze z tego, co miałam do dyspozycji. Ubrałam drzewko, które nie było większe niż moja dłoń. Nazwałam je choinką choć tak naprawdę było cisem. Ubrana w cukierki, suszone pomarańcze i gwiazdki anyżu, nie udawała, ona była przepięknym bożonarodzeniowym drzewkiem. Stół zastawiłam dla dwóch osób, ubrałam się odświętnie, pomodliłam, podzieliłam się sama ze sobą opłatkiem. I uśmiechając się do siebie, myślałam o najbliższych. I wtedy zrozumiałam, dlaczego u babci święta zawsze były wyjątkowe, a bez niej już nikomu się nie chciało. Zrozumiałam czego nam zabrakło.
Wiele osób później pytało- po co to wszystko?. Albo mówiło, że prawdziwe święta to tylko w Polsce. A ja im wszystkim odpowiadałam, że to czym się różnią święta najmłodszych od dorosłych, to wiara. To to specyficzne uczucie, że chcesz, a nie musisz. To co dzieli święta dorosłych od dzieci, to magia. A ona nie bierze się z miejsca, w którym spędzamy święta, ani z potraw. Ona bierze się z naszego wnętrza. Trzeba ją wyhodować, a później długo pielęgnować by zawsze móc czuć się jak dziecko.

Dlatego na pytanie, bez czego nie wyobrażam sobie świat Bożego Narodzenia, odpowiem- bez wiary w to, że ten dzień jest cudem. Bez nastawienia, że chce, że czerpię z tego radość. Bez magii, która na chwilę sprawia, że ten czas, który przeżywamy, jest jak z baśni. Bez magii,.

Nie wyobrażam sobie świąt bez tej szczególnej atmosfery, która towarzyszy wszystkim domownikom, od rana. Nawet jak plucha za oknem i brak śniegu. Nie wyobrażam sobie świąt, tego magicznego czasu, bez mojego męża, jego krzątania się po kuchni. Kolęd lecących cały dzień w tle. Kotów leniwie spoglądających na ten cały rozgardiasz, nierozumiejących o co tyle hałasu. Szopki bożonarodzeniowej, która wprowadza element boskości do naszego domu. Choinki, i stołu. Stołu przy, którym zasiada cały mój świat. Ludzie, których podziwiam, szanuje i kocham.

Nie wyobrażam sobie Świąt bez nowej KSIĄŻKI pod choinką, dreszczyku emocji – co to będzie tym razem? (dawniej wybierali Rodzice, teraz Mąż); wreszcie – tej chwili, kiedy przejedzona kładę się w sreberkach po świątecznych czekoladkach (niby brzuch pełny, ale jeszcze jedną czekoladową bombkę zawsze udaje się wcisnąć), nic już nie muszę, mam dwie godziny do Pasterki, pod ręką gorącą, imbirową herbatę z plastrem soczystej cytryny, a w ręku – JĄ, nową książkę. I pełne dwie godziny wycieczki w inny, za każdym razem cudownie inny, świat. Obok mnie podróżuje w swoje uniwersum Mąż, którego już dziewięć lat temu zaraziłam moją świąteczną przypadłością, a od niedawna jeszcze dwójka dzieci. Po szaleństwie zabawy wszystkim, co nowe, to jest pora, żeby wyciszyć się i wściubić nasze krzywe noski w okna, przez które podglądamy innych Ludzi i ich Historie. Męża wyślę w tym roku w sam środek ognistej i honorowej wojny. Dzieci powspinają się po źdźbłach trawy, w poszukiwaniu pewnego kamienia 😉 Ale gdzie zostanę wysłana ja? Ach, już nie mogę się doczekać!

Świąt nie wyobrażam sobie bez ukochanego dwulatka – naszego „małego wielkiego cudu”, wyczekiwanego przez 10 lat… Święta z dzieckiem całkowicie zmieniają swój wymiar.

Zawsze wydawało mi się, że Święta nie mogłyby się odbyć bez choinki, barszczu z uszkami czy choć odrobinę prószącego śniegu za oknem, kolęd, prezentów czy czerwonego obrusu. Od kiedy na świecie pojawiła się moja córeczka, Świąt nie wyobrażam sobie bez niej i mojego męża <3

Jak to święta bez…..zapachu piernika, żywej choinki wybranej wspólnie razem, cudownych wspomnień rodzinnych zwłaszcza kiedy on znajduje pod choinką swoją wymarzoną zabawkę (prawie 5 letni nasz ukochany syn). Święta…..to czas tylko nasz i naszej całej rodziny.

Przyznam szczerze, ze kiedyś nie lubiłam świat. Irytowała mnie ta cała krzątanina, te wymuszone przygotowania, pośpiech, mnogość dań, mama, która 2 noce stała w kuchni, gotowała i sprzątała.

Aż do zeszłego roku… mój 1,5 roczny synek, typowy high need baby, pokazał mi, co to znaczy magia świat. Ubieramy choinkę i wieszamy bombki. Jest nierówna, krzywa, nie ma w niej żadnego sensu, ale jest najpiękniejsza. Nie myjemy podłóg, nie ma czasu. Zamiast 3 ciast mamy jedno i jeszcze bez śmietany, bo mama zapomniała kupić. W Wigilie mamy cały zlew garów… nie ma porządku, nie ma 12 potraw. Nie sprzątam, tylko ogarniam. Ale jest pięknie! Nieidelnie-idealnie. Mamy mnóstwo czasu dla siebie, gdyż syn nie odstępuje mnie na krok. Nie irytuje mnie to, chłonę każda chwile. Patrzymy przez okno, leżymy na dywanie pod choinka. Jest cudownie.

Bez czego nie wyobrażam sobie świat? Bez luzu i miłości. Bez tej refleksji, kiedy człowiek zatrzymuje się w tym pędzie i błaga, aby czas się zatrzymał. Kiedy uświadamia sobie ze czysta podłoga i choinka rodem z Pinterest nie zapewnia mu szczęścia. Po to właśnie są święta. Aby być ze sobą i po ludzku, cieszyć się swoim nieidealnym życiem.

Nie wyobrażam sobie świąt bez zapachu pomarańczy, żywej choinki i orzechów. Święta Bożego Narodzenia to dla mnie wyjątkowa rodzinna atmosfera i tradycje. Odkąd pamiętam mama przygotowuje na wigilię specjalne pierogi. Dokładne tyle ile jest osób. Do jednego z nich wkłada do środka migdała. Komu przypadnie pieróg z migdałem w czasie wigilijnej kolacji tenmu będzie sprzyjało szczęście w nadchodzącym roku.