Genialne interaktywne książki na wakacje i jako odpowiedź na „mamo, nudzi mi się” + NIESPODZIANKA

Kiedyś to były bajki…. Pewnie jest mnóstwo osób, które stwierdzą, że teraz też jest w czym wybierać. Owszem Elmer, Pan Kuleczka, Niesamowite przygody 10 skarpetek, Clifford wielki czerwony pies, Kruczek Skarpetka i wiele, wiele innych równie wspaniałych opowieści gości na półkach naszych podopiecznych.
Bedąc na konsultacjach logopedycznych u syna w przedszkolu usłyszałam, że kiedyś nie było tylu problemów z mową u dzieci bo były inne bajki. Teraz dzieci nie znają nawet Czerwonego Kapturka. Obruszyłam sie delikatnie i stwierdziłam, że może nie znają, ale jest wiele innych nowszych, równie ciekawych bajek. Jednak Twoje pytanie skłoniło mnie do przemyśleń, co wybrać i stwierdzam jednak, że najpiękniejszą i najważniejszą bajką w moim życiu jest „Dziewczynka z zapałkami” H. Ch. Andersena. Dlaczego? Ponieważ ta opowieść uczy moim zdaniem najważniejszej cechy – EMPATI. Pamiętam jak pierwszy raz mama czytała mi tę opowieść i dosłownie mnie wmurowało – ja mam wszystko, ciepły dom, kochających rodziców, zabawki, a są takie dzieci, które tego nie mają. Było mi tak przykro, że aż nie mogłam zasnąć. Ale czy nie o to właśnie chodzi? By dziecku pokazać, że życie nie zawsze jest takie kolorowe, że dzieci umierają z zimna i głodu? Ta przejmująca historia jest moim zdaniem obowiązkowa i znać ją powinno każde dziecko.

Ulubiona bajka z czasów dzieciństwa mojego
to ta o przygodach małego smoka zielonego.

Wieczorynka ta była w TVP 1 od 29 sierpnia 1998 r. emitowana.
O ile kojarzę jest czasami na TVP ABC
powtarzana.

„Tabaluga” – bo tak smok miał na imię i bajka taki tytuł nosi.
Do Rajskiej Doliny i krainy Lodolandii swych widzów przenosi.

Rajska Dolina – kraina wiecznej wiosny, od wieków rządzona jest przez smoki,
Przez matkę naturę bogato obdarzona, przepiękne tam widoki.

Tam mieszka Tabaluga – syn Tyriona i jego przyjaciele.
Zaraz Wam przybliżę sylwetek ich kilka – bo postaci tych jest wiele.

Milunia – to mała króliczka śnieżna chodząca w różowej minisukience.
Najbliższa Tabaludze, martwi się o niego, często karci, i wspiera w każdej udręce.

Grzebcio to malutki krecik, co nosi grube okulary i mimo tego, stale się potyka,
Przez wzrok swój słaby ciągle w tarapaty wpada – taki już los krecika.

Lecz pod ziemią – wiadomo – widzi znakomicie.
Z Tabalugą, Milunią i Bzykiem pełne przygód wiedzie krecie życie.

Bzyk to malutka pszczoła, co znalazła smocze jajo,
Pojawia się w każdej serii więc wszyscy dobrze go znają.

Puchacz Uhu to ubrana w szarą szatę z herbem Lodolandii stara sowa.
Jak na sowę przystało – w bajce „Tabaluga” to jest mądra głowa.

Posiada kryształowa kulę, która pozwala mu zajrzeć w przeszłość i przyszłość niedaleką,
Zobaczyć zdarzenia i miejsca gdzieś za siódmą górą i rzeką.

Jest więźniem Arktosa – o nim opowiem za chwilę.
By nie wprowadzać chaosu – bo zaraz się pomylę.

Dla Uhu być więźniem lodowego władcy to wielka jest udręka.
Lecz stary Puchacz jest odważny, śnieżnego bałwana się nie lęka.

Arktos go zmusza do ciągłej gry w szachy,
w której to grze wciąż oszukuje,
Nieświadomemu Puchaczowi za wygranę uwolnienie raz za razem obiecuje.

Uhu próbuje przeszkodzić w niecnych planach Arktosa.
Jest duchowym mentorem Tabalugi, razem planują jak Arctosowi utrzeć nosa.

W Rajskiej Dolinie mieszka także olbrzymia żółwica Nessaja, co wiedzę ma ogromną,
Przede wszystkim w dziedzinie historii, w końcu ma 1000 lat – podobno.

Przyjacielem Tabalugi jest także koliberek,
Co Rubin się zwie – nie pamiętam o nim wiele.

Więc teraz przejdę już do Lodolandii, gdzie zima wieczna panuje.
Przywódcą tej krainy jest wspomniany Arktos, co w pałacu rezyduje.

Pałac ten znajduje się na wyspie i zwie się Sopelkowo.
Mieszkają tu zwierzęta z obu biegunów – opowiem Wam o nich to i owo.

Niedźwiedzie polarne, pingwiny, lemingi i morsy.
Na inwestycje w Lodolandii wykładają dużo forsy.

Choć nikt tam nie przyjeżdża, to mieszkańcy hotele ogromne wciąż budują.
I na stałą walkę z Rajską Krainą ogrom swych zasobów marnują.

Lecz to już nie ich wina, lecz rozkaz złego władcy, który wg moich danych,
Potrafi oddechem zamrażać, dzięki czemu budzi strach i respekt wśród poddanych.

Arktos to bałwan co czarny cylinder nosi, ma żółte kocie oczy i złośliwy wyraz twarzy,
Jest sprytny i przebiegły, podbicie Rajskiej Doliny mu się marzy.

Doradcą Arktosa jest pingwin mający polskie imię – Jakub – sługa jego najwierniejszy,
Do odważnych nie należy, lecz jest z postaci najśmieszniejszy.

Krytycznym okiem spogląda na Arktosa poczynania.
Kpi czasem z niego w żywe oczy, i za plecami wyśmiewa swego Pana.

Na koniec sobie zostawiłam głównego bohatera – postać Tabalugi.
Bo on jest najważniejszy, więc opis jego będzie długi.

Tabaluga jest małym smokiem, dziedzicem Tyriona.
Tyrion zginął śmiercią żołnierską, zły Arctos go pokonał.

Jego smocza postać w ciało niebieskie – gwiazdę uległa przekształceniu.
Lecz wciąż Tabaludze doradza, pojawiając się w jego snach lub wyobrażeniu.

Tabaluga potrafi latać, zionąć ogniem, choć ogień ten czasem gaśnie.
Gdy z Arktosem walczy – od panującego w Lodolandii zimna właśnie.

Jego obowiązkiem – tak jak jego przodków – jest obrona Rajskiej Doliny.
Nie przeszkodzi mu w tym Hanson, Arktos czy jego pingwiny.

Choć jeszcze jest malutki, to zawsze skory do pomocy.
Za Rajską Dolinę i jego mieszkańców nawet w ogień wskoczy.

Z bajki Tabaluga dzieci mogą się wiele nauczyć – przykładowo o stylach panowania.
Kraina Lodu jest analogiczna do państw autokratycznych, gdzie obywatel nie ma nic do gadania.

Z kolei w Rajskiej Dolinie z sielankową anarchią się spotykamy,
Jak wspaniałe życie wiodą mieszkańcy przez nikogo nie sterowani się przekonamy.

O klimacie w „Tabaludze” znajdziemy też wątek.
Warto zwrócić na niego uwagę – bo pór roku to początek.

Mieszkańcy Rajskiej Doliny traktat z Arktosem zawarli, i bałwan się go trzyma,
Na mocy, którego tylko przez trzy miesiące w obu krainach panować może zima.

W ten sposób w świecie Tabalugi ukształtowało się następstwo pór roku.
Widzicie ile zalet ma bajka o tym smoku?

Uwielbiałam i wciąż uwielbiam przygody Tabalugi i jego przyjaciół z Rajskiej Doliny,
A także intrygi i knowania Arktosa – to mówię już bez żadnej kpiny.

Kochałam „Tabalugę” za fajny scenariusz, który nie raz bawił, a czasami do łez wzruszał,
Serce niejednego dziecka, a także rodzica do głębi poruszał.

Kochałam za barwność postaci i za mądre przekazy,
Nawet do Arctosa za niecne występki nie chowam urazy.

Gdy bajeczka „Tabaluga” była w Wieczorynce puszczana,
Siedziałam przed telewizorem niczym zaczarowana.

Za co zaś pokochałam postać głównego bohatera?
Idealnie oddaje to piosenka z czołówki – prawdziwa i szczera.

„Oto Tabaluga, dzielny Tabaluga
Zuch i chwat.
Choć taki maleńki, chce ocalić wielki świat.
(…)
Nigdy się nie lęka, zwalcza zło,
A gdy go potrzebujesz, przybędzie raz dwa.
Nasz mały Tabaluga zawsze sobie radę da.”

Piosenkę tę Krzysztofa Mielańczuka, jak również tę na bajki zakończenie,
Wciąż po cichutku w głowie nucę, ciągle pamiętam ich miłe brzmienie.

Ta na zakończenie szczególnie mnie wzrusza,
A jej tekst do życiowych przemyśleń czasami przymusza.

Nucę ją jak kołysankę moim dziewczynkom, gdy do snu je układam,
Muzyka prześliczna, a tekst w ucho wpada – uwierzcie na słowo, bo wiem o czym gadam.

Posłuchajcie sami – no i w wolnej chwili
„Tabalugę” obejrzyjcie, niech Wam czas umili.

„Choć jeszcze mały z ciebie smok
I drogi masz przed sobą szmat.
Bierz przykład z najjaśniejszej z gwiazd,
By stać się nią za milion lat.

Ciepło lepsze jest niż chłód
A Lodolandii król, choć sprytny
Już wie, że roztopisz go jak lód
Zobaczymy się znów, bądź zdrów!”

A jeśli chodzi o książki takie papierowe
To miałam jedną, która zawierała bajki wówczas kultowe.

Skarbnica ulubionych bajek – taki tytuł miała
I ze stron czterystu ponad się składała.

Gdy byłam małą dziewczynką i chora w łóżku leżałam,
Całe to opasłe tomisko w mgnieniu oka przeczytałam.

Z Piotrusiem Panem do Nibylandii fruwałam,
I Kapitana Haka za nic miałam.

Z siedmioma krasnoludkami świetnie się bawiłam,
I przed wredną królową Śnieżkę chroniłam.

Z Trzema świnkami chatki budowałam,
I przed złowrogim wilkiem się chowałam.

Były też Bajki Ezopa i Dalsze bajki Ezopa,
Nie pamiętam o czym – toż to niezła wtopa.

Z Alicją trafiłam do Krainy Czarów,
Z Kopciuszkiem myłam pełne zlewy garów.

Był tam też „Pinokio” ze swoim długim nosem,
I przygody „Kota w butach” ze swoim kocim głosem.

„Lew i cieśla” i „Pstrokaty flecista z Hamelina”,
„Śpiąca królewna” – cóż to była za dziewczyna.

Książka ta przepiękne ilustracje miała,
Od ciągłego czytania wnet się rozleciała.

Szukałam nowej dla swoich dzieci – w internecie,
Dajcie mi proszę znać, jeśli przypadkiem ją znajdziecie.

Autor: Anna Kruczkowska, niebieska okładka.
Tom podwójny – dla czytelnika nie lada to gratka.

Bede bardzo smiala, i powiem wam dzis szczerze
Od najmlodszych lat lubowalam sie w Potterze
On milosc ma rozbudzil i czytac polubilam
Wiec zaraz Anie Shirley w komplecie zakupilam
A po niej to juz wszystko polecialo bardzo szybko
Wiec przez calego Disneya przebrnelam bardzo gibko
Krol lew, maly Simba tez serce me ujeli
Tutaj musze skonczyc, byscie dobrze zrozumieli
Jedna ksiazka to za malo, wybralabym tysiace!
Polki moich ksiazek wydawaly sie niekonczace
rodzice moi byli prze – przekochani
Pasje moja ciągle finansowo wspierali
Dziś sama jestem mamą
Kupuje setki książek
Więc w tym konkursie pragnę oszczędzić choć pieniążek
Bo oczywiście seria podoba się mej córce
Więc zapewne wyląduje niedługo na jej półce
Lecz jeśli mam tu wybrać
Jedną spośród wszystkich
Myśląc o jedynej
Ze zbioru tych mi bliskich
Z Serca mego powiem
Z jedną łezka w oku
że mnie na myśl o niej
Lekko kłuje w boku
Mama mi czytała, głasząc mnie po głowie
Przed snem dnia każdego
Kopciuszka całego
Do dnia dzisiejszego mam sentyment wielki
Więcej już nie powiem,
Za przeczytanie wielkie dzięki !

A moją ulubioną bajka z dzieciństwa, ale takiego prawdziwego dzieciństwa jest Jaś i Małgosia. Uwielbialam słuchać, uwielbiałam oglądać ilustracje i mam ją do dziś i dzieci też uwielbiają

M-uminkowa kraina niosła wspaniały przekaz,
U-miejętnie też bawiła do łez.
M-igotka – kwintesencja mnie w dorosłości
I-wielka Buka, której bał się cały dziecięcy świat.
N-iewiele wówczas miałam lat
K-iedy w każdą środę zasiadałam przed tv.
I – wiecie co? Teraz już nie ma tak prawdziwych, wartościowych bajek, dlatego często wracam do tej mojej, jedynej, ulubionej….

Czy Włóczkij przybrał swe imię od włóczenia, czy może jednak od kija?
Czy Buka naprawdę może zamrozić cały świat?
Te i inne pytania nurtują niejednego wielbiciela wyjątkowej bajki Muminki. Z biegiem lat odtwarzam mojej córce te niesamowite przygody rodziny Muminków. Obecnie, nie rozumie jeszcze uniwersalnego przekazu wartości płynących z muminkowej krainy białych stworków, ale ja za każdym razem uśmiecham się, gdy widzę na ekranie te sympatyczne postacie z mojej ulubionej bajki.
P.S. Jak nazywała się Mama Muminka, zanim urodziła Muminka? ?

A dla mnie najlepszymi bajkami były te wymyślane przez prababcie, opowiadane pod jej wielką, puchatą pierzyną ❤️

Pytanie niby proste a odpowiedź nie łatwa… pochodzę z wieloletniej rodziny gdzie ksiazki przechodzily z braci na brata a pozniej na sioste.Bajki opowiadał nam tato gdy kladlismy się spać. Jednak jedna z tych ulubionych ksiazek w domu byla ksiazka Kubus Puchatek. Dlaczego no cóż to była najwspanialsza opowieść z lasu w dodatku czytana przez starsze rodzeństwo. Zawsze opowieści czytane kolejno przez 5 braci były równie żywe jak nasze przygody. To one sprawiały że czuliśmy się wieczorami oczarowani i zaczarowani to właśnie kochałam w tych wspólnych wieczornych przygodach. Przwnosily nad do takich labiryntow gdzie mogliśmy z uwaga co będzie za kolejna kartka ale i niecierpliwością czekać na konieco. Jak dziś pamiętam ta książkę gdy zamykam oczy wygląd zapach ten głos czytania i oczekiwania na przygodę z lasu. To był nasz labirynt w nieznane.

A ja nie będę oryginalna i powiem, że Król Lew to jest zdecydowanie bajka mojego dzieciństwa. Była to nasza pierwsza wyprawa do kina z Rodzicami, do tej pory pamiętam zapach popcornu i starych foteli w kinie, które dzisiaj już nie istnieje. Chłonęłam każdą jedną sekundę na ekranie, każdym centymetrem swojego małego 6-letniego ciała. I ten dreszcz emocji w zeszłym roku, kiedy Mąż zabrał mnie na randkę do kina na nową cyfrową wersje. W głowie milion pytań, czy sprosta Dziecięcemu ideałowi, czy rozczaruje czy nie. Płakałam jak bóbr jak tylko usłyszałam pierwsze nuty ścieżki dźwiękowej na sali kinowej, Ignaś wtedy jeszcze w brzuchu (8miesiąc ciązy) wiercił się cały seans a ludzie dookoła obserwowali mnie jak jakaś nienormalną, bo wszystkie piosenki z oryginalnej wersji znałam na pamięć i śpiewałam bezgłośnie oczywiście z dwoma wodospadami łez płynącymi po policzkach (ciążą i hormony ;)). Wytoczyłam się z kina dosłownie, wyglądałam jak panda, ale nic mnie to nie obchodziło, bo znowu byłam 6letnią Dziewczynką, która ze szczęścia unosiła się 5cm nad ziemią . Dwa idealne momenty wspólny wieczór z Rodzicami i z Mężem to zostaje wyryte w pamięci na zawsze 🙂

Od razu pomyślałam o bajce w telewizji, których wtedy było niewiele… Moją ulubioną była Gumisie, bo zawsze po skończonym odcinku odgrywałam ich przygody z moim młodszym bratem wcielając się w Sani i Kabi, a postać Buni do dzisiaj kojarzy mi się z moją babcią, która piekła najlepsze ciasto na świecie! Czołówkę zaśpiewałabym chyba w środku nocy 🙂 Potem przyszła pora na Kapitana Tsubasę, którego oglądałam z bratem i tatą – oni skupiali się na aspektach taktycznych gry, a ja do dzisiaj pamiętam jak z wypiekami na twarzy wpatrywałam się w głównego bohatera…
Jeśli chodzi o książki z bajkami, to najbardziej pamiętam serię Disneya, którą zamówił nam tata w Klubie Przyjaciół Książki (chyba tak to się nazywało), które przychodziły co miesiąc i czytaliśmy je do znudzenia. Teraz książki i tę rolę przejął mój syn, który emocjonuje się przygodami 101 dalmatyńczyków czy Simby, który ratuje słonia.

Mam dwie wspaniałe serie. Pierwsza o Emilce oczywiście Lucy Maud Montgomery. Marzyłam, żeby być jak Emilka, mieć takie przygody jak ona i być tak kochaną jak ona oczywiscie. Te książki towarzyszyły mi kilka dobrych lat. Codziennie musiałm przeczytać chociaż kilka stron. Czytałam inne książki jednocześnie, ale Emilka była obowiązkowa, jak powietrze.

A druga seria, która towarzyszyła mi od urodzenia to Trylogia. Moja mama jest polonistką i kocha książki. Od małego wprowadziła obowiązek czytania mi i bratu conajmniej półgodziny dziennie. Czytać miał tata. 🙂 Mama nie okresliła, co ma czytać, więc tata wybrał, to co kocha. Dzięki temu znam Trylogię na pamięć. Uwielbiałam chwile z bohaterami i zaangażowanie w głosie taty. W zimowe wieczory zdarzało się, że czytał całe godziny.

Dopiero niedawno obejrzałam filmową ekranizację „Misia Paddingtona” i całe moje dzieciństwo miałam przed oczami. Uwielbiałam historię o niezdarnym niedźwiadku, marzyłam o wycieczce do Londynu, a będąc na dworcu kolejowym zawsze miałam nadzieję, że zza rogu wyłoni się Paddington w kapeluszu. Mi się nie udało go spotkać, ale może mój Julek będzie miał więcej szczęścia.

W dzieciństwie najbardziej lubiłam wieczorami przed razem z siostrami słuchać bajek na kasetach magnetofonowych. Naszą ulubioną bajką była Ośla Skórka – baśń ludowa spisana przez Charles’a Perraulta. Niby zwykła historia o biednej dziewczynie, która w końcu zostaje zauważona, ale było w niej zawsze coś szczególnego, magicznego. Pamietam, że też sposób przedstawienia bajki w formie słuchowiska, takiej bajki audio dawał ogromny efekt, bo wystarczyło tylko zamknąć oczy i już można było przenieść się do tego świata, gdyż wszystkie te dźwięki były tak rzeczywiste, że zdawało się jakby się tam było.

Moja ulubiona książka z dzieciństwa, najcudowniejsza i najpiękniejsza „Ania z Zielonego Wzgórza”. Jej romantyzm, wyobraźnia oraz szalone pomysły, które nie raz sama chciałam wypróbować?. Piękno ukazanej przyrody w książce zachwycało, zresztą do dzisiaj tak jest kiedy siadam z książką w ręku, bardzo lubię do niej wracać. Uwielbiam też film z 1985r na podstawie ksiazki, że świetna rolą Megan Follows.

Jako moją ulubioną książkę pamiętam dużą kartonówkę „Wally zwiedza świat”.Miała takie kółko podzielone na części jak w „Koło fortuny” i na każdej z nich był przedmiot,który trzeba było znaleźć.Wciskało się,uruchamiało losowanie i na każdej ze stron szukało się wybranej rzeczy :)Ale to była zabawa! No i teraz już wiem czemu moja mama tak lubiła tę ksążkę 😉 Dzięki niej zapewne miała chwilę spokoju dla siebie 😉 Jest też ulubiona książka do czytania 🙂 „Przygody Baltazara Gąbki”.To była też ulubiona mojego taty,którą czytał mi,gdy sama jeszcze nie umiałam tego robić 🙂 Pamiętam czarno białe obrazki krokodyla i okrągłego kucharza 🙂 I towłaśnie dzięki mojemu tacie ,ja dzisiaj kocham książki.Oczywiście najbardziej te dla dzieci 😉

Pamiętam wiele bajek ale najbardziej wyczekiwaną był zawsze Reksio i ta muzyczka z początku bajki…? Zabawne przygody przyjaciół z podwórka, ich kreatywne pomysły zawsze wywoływały natychmiastowy uśmiech, choć często pomieszany z niepewnością i obawą jak zakończy się kolejna przygoda pomysłowego psiaka, czy uda mu się wyjść z opresji, jakie rozwiązanie kłopotu wymyśli, komu tym razem będzie chciał nieść pomoc i czy mu się to uda. To krótkie historyjki z subtelnie ukrytym morałem pokazane bez słów w fantastycznie prosty sposób. Teraz chętnie czytam swojemu synowi to co dawniej oglądałam. On także uwielbia wesołego Reksia i jego podwórkowych kompanów, a co najważniejsze rozumie już przekaz książki, że trzeba być przyjacielskim i pomocnym, szukać nieszablonowych rozwiązań. A specyficzna muzyczka z bajki zawsze kołacze mi się w głowie podczas monotonnych zajęć?

O ja! Najlepszy i najukochańszy zawsze będzie Król Lew, jednak z największym sentymentem wspominam „Miecz w Kamieniu” mój pierwszy, oryginalny VHS tak zjechany jak chyba żaden inny. Dostałam Go od Gwiazdora! Pamiętam do dziś pierwszy seans z najbliższą, wtedy przyjaciółką w jej rodzinnym domu, przy kominku pod kocykiem na dywanie pół metra od telewizora 😀 to jedno z tych wspomnień gdzie pamiętasz każdy najdrobniejszy szczegół! Wtedy jeszcze nie grali chyba takich bajek w naszych kinach, także taka bajka na kasecie to był SZTOS! Nie wiem skąd rodzice ja mieli ? Ciepła historia, pełna dobroci, nauki, a do tego pamiętam że śmieszyła nas za każdym razem.
Doskonała klasyka Disneya, później każdy kolejny film Dona Bluntha… Wszystkie psy idą do nieba, Amerykańska opowieść… dziś już nie piszą takich historii… ?

„Dżeki i Nuka” o dwóch małych niedzwiadkach. Zarówno uśmiech jak i łzy wywoływały u mnie ich przygody. I to czekanie na kolejny odcinek bo martwiłam się o małe niedźwiadki.
Z ogromnym sentymentem wspominam książeczki z serii ” Poczytaj mi mamo” i bajkę ” Niebieska dziewczynka” albo bajkę „Agnieszka opowiada bajkę” gdyż sama też chciałam mieć kotka … i wiele innych.

Zdecydowanie ” Pan Samochodzik i Niesamowity Dwór”. Pierwszy raz przeczytałam jak miałam osiem lat. Z wypiekami na twarzy, nie słysząc nic i nikogo przemierzałam wehikułem pana Tomasza polskie drogi. Najbardziej kręciło mnie to, że mogłam się kontrolowanie bać. Z wielkim sentymentem wracałam do rodzinnego domu i fotela, w którym po raz pierwszy przeczytałam te książkę. Dziś nie mogę zrozumieć że seria nie robi wrażenia na moim starszym synu…:)

„Dwie Dorotki” Janiny Porazińskiej. Miałam taką zieloną książkę z bajkami autorki, ale zawsze chciałam, żeby Tatuś na dobranoc czytał zawsze Dorotki. Moja książka nie miała praktycznie żadnych obrazków, ale cała historia tak działała na moją wyobraźnię, że nie były potrzebne.

Zawsze lubię wracać do beztroskiego dzieciństwa, do historii przyjaźni i niesamowitej więzi, którą każdy z nas chciałby mieć, czyli do książki „Dzieci z Bullerbyn”. Warto zacząć czytać na jesień, aby poczuć klimat i przenieść się oczami wyobraźni do zagrody Środkowej, Północnej i Południowej.

Pamiętam drogę ze szkoły dzieci z Bullerbyn”:
„Idziemy i rozmawiamy o wszystkim, co zdarzyło się w szkole, a czasem opowiadamy sobie bajki albo też rozmawiamy o tym, co będziemy robić, gdy dorośniemy, i różne takie inne rzeczy. Czasem siadamy sobie na skraju drogi i odpoczywamy trochę, a czasem włazimy na drzewa lub idziemy po płocie zamiast po drodze, żeby nie było zawsze tak samo”.

I te liczne, pomysłowe zabawy – kto będzie najdłużej trzymał w ten sposób cukierek w ustach, by się nie rozpuścił, kto najdłużej potrafi wstrzymać oddech, kto najdalej potrafi pluć… Ach…

Teraz czytamy z 7-letnim synkiem wieczorami po kilka stron.:)

Przez lata w kółko czytałam 101 dalmatyńczyków! Marzyłam o psie. O wielu… o 101 oczywiście. I o psie wielkim jak dalmatyńczyk… czytałam w kólko, Skończyło się oczywiście tym, że psa dostałam… oczywiście jednego i nie dalmatyńczyka a shih tzu – ale był moim najwierniejszym przyjacielem przez lata. Dziś, po 30 latach moja córka odkrywa piękno tej książki!