A gdyby wróżki żyły wśród nas?

Ja wiem, że teraz panuje moda na to, aby dzieciom nie pokazywać świata magii. W kościołach pali się książki (sic!), uważa się, że czytając fantasy albo grając w gry rpg (nawet te planszowe) dziecko będzie zbyt oderwane od rzeczywistości. Nawet wychwalana przez wielu metoda Montessori grzmi, że bajki są złe. Że dzieci powinny zdobywać wiedzę wyłącznie na podstawie własnych doświadczeń, obserwacji rzeczywistości i rzeczy materialnych. Zakazuje czytania dzieciom o wróżkach, smokach czy czarach. Maria Montessori uważała,, że dziecko może być rozczarowane, gdy dowie się, że to wszystko jednak nie istnieje. No nie wiem.

Świat mojego dzieciństwa przepełniony był magią i nie mam do nikogo pretensji. Mało tego – uważam, że gdyby mi to odebrano, moja wyobraźnia nie byłaby dziś tak rozwinięta. A bardzo ją lubię. Niestety, metoda Montessori nie przygotowuje dziecka do radzenia sobie w dorosłym życiu. Owszem, jest fajną metodą przekazywania wiedzy i umiejętności, ale zdecydowanie nie przygotowuje dziecka do kreatywnego rozwiązywania problemów, przystosowywania się do nowych, niespodziewanych sytuacji.

Pamiętacie, jakie lektury czytaliście w dzieciństwie? „Chłopcy z placu z broni”, „Ania z Zielonego Wzgórza”, „W pustyni i w puszczy”, nowele Sienkiewicza, „Kamienie na szaniec”, „Szatan z siódmej klasy”,”Łysek z pokładu Idy”, „O psie, który jeździł koleją”. Nie mówię, że to były złe książki, ale magii nie było w nich wcale. Czasem zdarzały się nieco bardziej odjechane w stylu „Akademii Pana Kleksa” i wtedy cała klasa z radością czytała zadaną lekturę. Niestety, większość książek nie posiadała tej nuty fantazji. W głowach większości dzieci utarło się więc, że książki to nuda.

A dlaczego? A dlatego, że dzieciaki chcą czytać o magii, niezwykłych stworach, których nie spotkają na swoim podwórku, równoległym świecie, cudownych krainach, które naprawdę nie istnieją. Gdy Wydawnictwo Wilga podesłało mi „Pelerynę z piór” i zapytało mnie o objęcie jej patronatem, od razu byłam na tak. To jedna z tych pozycji, których dzieci nie rzucają w kąt. Mnie samą ciężko było od niej odciągnąć. 

„Peleryna z piór” to wspaniała mieszanka humoru, irlandzkiego folkloru, mitów, przygody i magii. Co sto lat w irlandzkim miasteczku Knowmealldown Organizowany jest Wielki Festiwal. Ale nie jest to taki zwykły festiwal. Uczestniczą w nim bowiem wróżki, które nie lubią być nazywane wróżkami – mówi się o nich Dobry Lud. W tym roku festiwal organizuje rodzina i bliscy 12-letniego chłopca – Briana Nolana. Niestety, wszystko idzie nie tak, jak powinno. Brian rozgniewuje króla i królową Dobrego Lodu, w efekcie czego zamieniają oni rodziców Briana w czaple. Mało tego! Znika księżniczka Dobrego Ludu. A to wszystko rozgrywające się w… obecnych czasach!

Nie będę Wam pisać, jak to się skończy, żeby nie spoilerować i nie psuć Wam całej zabawy.

Dodam tylko, że takie książki dzieci chcą czytać. Takie książki podsuwajcie im, aby nie zrazili się do czytania. Takie książki genialne rozwijają wyobraźnię. Piszę Wam to ja – autorka kilku książek, mająca pomysły na setki kolejnych. 🙂