Gdy byłam mała Dzień Dziecka hucznie świętowałam
Z rodzicami już wcześniej prezenty wybierałam
Na szczęście z ilością nigdy nie przesadzałam
Często na gry i puzzle się decydowałam

Były lody, ciastka i wata cukrowa
A do popicia oranżada truskawkowa
Zdarzała się również galaretka gruszkowa
Po tych pysznościach byłam do zabawy gotowa

Obowiązkowo spacer, potem rowery
Czasem badminton, rzadziej lasery
Były atrakcje przez dzień cały
Aż się wszystkie siły wyczerpały

Było przytulanie i życzeń składanie
Buziaków słanie i obcałowywanie
Zostały wspomnienia jasne i piękne
Na całe życie w albumie zamknięte

Dziś jest już młodszy w rodzinie
Tradycja świętowania na szczęście go nie ominie
W planach jest malowanie i rysowanie
I może jeszcze w basenie pluskanie ?

Gdy byłem mały Dzień Dziecka to było „coś” . Mama piekła pyszne placki, robiła niesamowite kanapki, przygotowywała dowomy kompot i pakowała wszystko w kosz. U nas coroczny Dzień Dziecka był magiczny ! Nie było zabawek (bo to nie te czasy gdy w sklepach było ich tyle, że spadały z półek), nie było technologii (więc nic nie zakłócało nam tego dnia) a byliśmy MY ! Wspaniała i kochająca rodzina. Dzień Dziecka był jak podróż w bajkowy Zaczarowany OGRÓD gdzie spełniały się marzenia. Rozbijaliśmy „biwak” przy oddalonym o kilka km stawie, i niczym TRZY ŚWINKI budowaliśmy domki z piasku, gałęzi i błota. Było niesamowicie. Raz po raz nieopodal, zakwakała Kaczka Dziwaczka niosąc radosne przesłanie miłości. Gdy na kocu rozkoszowaliśmy się piknikowymi pysznościami, brzęczała nam nad uchem niejedna PSZCZÓŁKA MAJA czy jakiś GUCIO. Jabłka, gruszki, marchewki – tyle pysznego jedzenia. I ta gonitwa w wysokiej trawie, plecienie wisiorków i wianków z kwiatów, zbieranie kamyków i inne ! Taki DZIEŃ DZIECKA dawał poczucie bezpieczeństwa i miłości, spraiał , że czułem się kochany, wyjątkowy i doceniony. Tego dnia rodzice spełniali moje zachcianki (np raz mogłem wspiąć się na drzewko, oczywiście pod okiem taty, inną razą nauczyłem się jeździć na rowerze itd).

Gdy byłem mały DZIEŃ DZIECKA nie był pełen przepychu, bogactwa czy zabawek! Ale… był pełen miłości, przytulania, słów miłości i serdeczności. Dlatego teraz, gdy sam jestem Tatą, chcę by każdy Dzień Dziecka był dla moich dzieci czymś w rodzaju odskoczni od codzienności, by był magią i bajkowym przeżyciem. Pozdrawiam serdecznie .

Gdy byłam mała Dzień Dziecka był tym dniem,kiedy czekało się aż tata wróci z pracy i przyniesie ze sobą coś słodkiego. Zazwyczaj były to lizaki albo batoniki 🙂 W tym dniu również wolno nam było więcej niż w inne dni w roku, czyli np. mama nie uciszała nas kiedy zachowywalismy się głośno, mogliśmy pójść do babci po sąsiedzku i bawić się tam tak długo,ile chcieliśmy (w inne dni musieliśmy wracać na obiad do domu;), ogladanie wieczorynki nie było uzależnione od zrobienia lub niezrobienia czegoś 🙂 Eh dzień dziecka był w naszej rodzinie prawdziwym dniem dziecka. A kiedy wypadł w sobotę lub niedzielęto rodzice zabierali nas na bliższą lub dalszą wycieczkę, w trakcie której był oczywiście piknik 🙂

Gdy byłam mała Dzień Dziecka rozpoczynał mój ulubiony miesiąc w roku, od tego dnia wiedzialam, że zaczyna się czas lodów, ognisk, jeżdżenia na rowerze, niedługo po nim mam urodziny, a po nich zaczynaja sie wakacje.
Pamietam szczególnie dwa wydarzenia związene z tym dniem: pierwsze to pamiętny Dzień Dziecka w drugiej klasie szkoly podstawowej: razem z koleżanką po szkole wybralyśmy się na lody i wracałysmy „na skróty”
przez łąkę, dostalam wtedy strasznej alergii, oczy mi spuchły, katar lecial
strumieniem, okazalo sie potem, ze mam alergię na trawy i ta alergia akurat wtedy postanowila sie odezwać, a ja w całym tym zamieszaniu zgubiłam moj nowy, pierwszy zegarek komunijny. Od tej pory „kicham na Dzień Dziecka” ;).

Drugie wspomnienie to Dzień Dziecka rok później, kiedy to kilka dni wcześniej zachorowalam na świnkę. Bardzo to przeżywalam, bo w szkole były zaplanowane różne atrakcje. Rodzice kupili mi wtedy moje pierwsze „Dzieci z Bullerbyn” i wtedy zaczęła sie moja milość do tej książki. Po zabawach w szkole odwiedził mnie wtedy sąsiad (już uodporniony 🙂 z paczuszką (soczek w kartoniku, wafelki i gumy do żucia) i razem, tak jak dzieci w książce, wymyślaliśmy swój własny język i snuliśmy plany jak to zasadzimy między naszymi domami lipę, żeby przechodzić po niej do naszych pokojów. Rok temu moja sześciolatka dostała tą książkę właśnie na Dzień Dziecka, za rok dostanie ją Zuza i za kilka lat pewnie Miśka. Sentymentalnie, ale mam nadzieję, że one też podłapią tą tradycję, bo o miłość do Lassego, Lisy i Bosse jestem spokojna. 🙂

Gdy byłam mała, Dzień Dziecka był dla mnie i siostry drugim najbardziej wyczekiwanym dniem w roku, zaraz po Wigilii 🙂 Ale wcale nie z podowu prezentów, których wtedy nie dostawało się przecież często. Dzień Dziecka był wyjątkowy z kilku powodów… Po pierwsze – w szkole nie mieliśmy lekcji, a zamiast tego szliśmy na nasz 'wiejski’ stadion z kocami (takie stare akrylowe grube kocuchy, nie zadne nowoczesne Anoraki itp. :)) i plecakami lub koszykami zapakowanymi piknikowym jedzeniem 🙂 Nauczyciele zawsze zadbali o świetne zabawy, muzykę (Fasolki i Majka Jeżowska to były nasze przeboje, ewentualnie też Mydełko Fa mi się kojarzy, choć może to dziś brzmi trochę 'niepoprawnie’ :D) oraz atmosferę. Wykorzystywaliśmy zrobione wcześniej na lekcji plasyki nakrycia głowy i inne wesołe akcesoria. Zabawa była przednia!
Po powrocie ze szkoły do domu święta był ciąg dalszy – teraz już z rodzicami 🙂 Oczywiście jakiś prezent się trafił, ale najważniejsza była wspólna zabawa tymże prezentem. Kiedy się dostało książkę, to czytało się książki, jak się dostało domek dla lalki, to się bawiło lalkami, itd. Ponieważ wychowałam się na wsi i bez samochodu (czy to jeszcze do pomyślenia ? :D), to nie było za bardzo dostępu to miejskich rozrywek, ale nikt sie przecież nie nudził!
Najbardziej się cieszyłyśmy z siostrą, kiedy była ładna pogoda, ale bez wiatru, wtedy można było całe popołudnie grać w badmintona w dubla (ja z mama, siostra z tata i na odwrót). Do dziś uwielbiam tę grę i potrafimy z rodziną grać godzinami.
A na kolacje w dzień dziecka zawsze były… GOFRY!!! Z bitą śmietaną, bananami i innymi owocami, polewą czekoladową (albo raczej pseudoczekoladową) i rodzynkami! 🙂
Teraz jestem mamą Franka (1,5 roku) i razem z jego tata na pewno zadbamy, by ten dzien zawsze był wyjątkowy! 🙂

Gdy byłam mała, Dzień Dziecka spędzałam w Wesołym Miasteczku. Kiedy ten szczególny dla mnie dzień wypadał w tygodniu, rodzice „przenosili” świętowanie na najbliższy weekend. Jako że mieszkaliśmy w Katowicach, bardzo często rodzice zabierali mnie na spacery albo przejażdżki rowerowe do parku chorzowskiego. Przechodziliśmy albo przejeżdżaliśmy wtedy obok wielkiej bramy wejściowej do parku rozrywki i ja zawsze z lekką zazdrością patrzyłam na te wszystkie rodziny, które wchodziły albo wychodziły z Wesołego Miasteczka. Wtedy rodzice tłumaczyli mi, że my również tam pójdziemy, ale dopiero jak będzie Dzień Dziecka. Po powrocie do domu z utęsknieniem przeglądałam kalendarz i odliczałam dni do pierwszego czerwca. A kiedy wreszcie ten dzień nadchodził, od rana podekscytowana biegałam po domu, nie mogąc się doczekać, kiedy wreszcie będziemy w Wesołym Miasteczku.
Choć Dzień Dziecka spędzałam zawsze w tym samym miejscu, moi rodzice starali zawsze mi się urozmaicać ten dzień różnymi niespodziankami. A to kupili mi balona na helu w kształcie Małej Syrenki, z którym dumnie paradowałam. A to znów zjedliśmy wielkie porcje gofrów z bitą śmietaną i truskawkami. A innym razem, mój tata wygrał na strzelnicy dla mnie dużą maskotkę Kłapouchego. Niespodziankom nie było końca. Zwłaszcza, że wokół pełno było przeróżnych karuzel, wielki diabelski młyn i wiele atrakcji dla dzieci.

Dziś, kiedy patrzę w przeszłość i z sentymentem wspominam Dni Dziecka, to najbardziej cieszę z tego, że moi rodzice aktywnie spędzali ze mną ten dzień i również świetnie się przy tym bawili. Nic chyba nie zapewnia dziecku lepszego komfortu psychicznego i poczucia bezpieczeństwa, niż rodzice, którzy wzajemnie się kochają i kochają swoje dziecko. A wspólne chwile cementują rodzinę. Jestem bardzo wdzięczna moim rodzicom, że robili wszystko, by każdy mój Dzień Dziecka uczynić dniem wyjątkowym i niezapomnianym.

Gdy byłam mała, Dzień Dziecka spędzałam w Wesołym Miasteczku. Kiedy ten szczególny dla mnie dzień wypadał w tygodniu, rodzice „przenosili” świętowanie na najbliższy weekend. Jako że mieszkaliśmy w Katowicach, bardzo często rodzice zabierali mnie na spacery albo przejażdżki rowerowe do parku chorzowskiego. Przechodziliśmy albo przejeżdżaliśmy wtedy obok wielkiej bramy wejściowej do parku rozrywki i ja zawsze z lekką zazdrością patrzyłam na te wszystkie rodziny, które wchodziły albo wychodziły z Wesołego Miasteczka. Wtedy rodzice tłumaczyli mi, że my również tam pójdziemy, ale dopiero jak będzie Dzień Dziecka. Po powrocie do domu z utęsknieniem przeglądałam kalendarz i odliczałam dni do pierwszego czerwca. A kiedy wreszcie ten dzień nadchodził, od rana podekscytowana biegałam po domu, nie mogąc się doczekać, kiedy wreszcie będziemy w Wesołym Miasteczku.
Choć Dzień Dziecka spędzałam zawsze w tym samym miejscu, moi rodzice starali zawsze mi się urozmaicać ten dzień różnymi niespodziankami. A to kupili mi balona na helu w kształcie Małej Syrenki, z którym dumnie paradowałam. A to znów zjedliśmy wielkie porcje gofrów z bitą śmietaną i truskawkami. A innym razem, mój tata wygrał na strzelnicy dla mnie dużą maskotkę Kłapouchego. Niespodziankom nie było końca. Zwłaszcza, że wokół pełno było przeróżnych karuzel, wielki diabelski młyn i wiele atrakcji dla dzieci.

Dziś, kiedy patrzę w przeszłość i z sentymentem wspominam Dni Dziecka, to najbardziej cieszę z tego, że moi rodzice aktywnie spędzali ze mną ten dzień i również świetnie się przy tym bawili. Nic chyba nie zapewnia dziecku lepszego komfortu psychicznego i poczucia bezpieczeństwa, niż rodzice, którzy wzajemnie się kochają i kochają swoje dziecko. A wspólne chwile cementują rodzinę. Jestem bardzo wdzięczna moim rodzicom, że robili wszystko, by każdy mój Dzień Dziecka uczynić dniem wyjątkowym i niezapomnianym.

Gdy byłam mała Dzień dziecka był 2gim (zaraz po urodzinach) dniem w roku który był poświęcony tylko mi! Jednak gdy miałam 7 lat ten dzień był jeszcze bardziej wyjątkowy. Marzyłam o Lalce Barbie. Wszystkie koleżanki miały piękne blondwłose lale a ja swojej nie miałam. Byłam bardzo rozczarowana że nie dostałam jej w dniu urodzin (które mam w kwietniu) i nie liczyłam już że kiedykolwiek spełni sie moje marzenie. Jednak 1 czerwca gdy otworzyłam oczy zobaczyłam obok poduszki podłużne pudełko zapakowane w szary papier. Kiedy je otworzyłam mój pisk słyszało całe osiedle. Była to wymarzona lalka Barbie!! Okazało się że mama poprosiła sąsiadkę jeżdżąca do Niemiec( czasy PRL) by przywiozła dla mnie ta lalkę. Przed urodzinami nie jechała w delegację więc mój wymarzony prezent wypadł na dzień dziecka. Moja o 10 lat starsza siostra Monika zorganizowała nam na podwórku atrakcje. Że każda z moich koleżanek ma przynieść największy karton jaki da im w sklepie Pani ekspedientka. Okazało się że będziemy robić domki dla naszych Barbie. Ależ bylo radości. To był wspaniały dzień który pamiętam do dziś, a mam dziś 30 lat. Mało tego moje koleżanki z osiedla też pamiętają ten dzień dziecka i kiedy spotkałyśmy się na majówce wieczorem przy lampce wina wspominałyśmy właśnie ten dzień. Pamiętam moja radość z wymarzonej lalki,ale bardziej pamiętam dumę z cudownej siostry która sprawiła że ten dzień został zapamiętany na zawsze. Cudowne wspomnienia na myśl których robi się cieplej na serduszku a na twarzy pojawia się wielki uśmiech.

Gdy bylam mała Dzień Dziecka był podróżą, podróżą w świat. Małe moje stopy biegły obok dostojnie kroczacych stop Taty, a maleńka moja rączka mocno trzymała silną dłoń taty. Wedrowalismy ulicami naszego podworka , by po chwili spacerowac ulicami naszego miasta. Podróż ta była wielką tajemnicą, której finał stanowiły pyszne smietankowe lody w odległej lodziarni. Ich smak to po dziś dzien smak naszych wspolnych wycieczek – niezapomniany.

Gdy byłam mała Dzień Dziecka kojarzył mi się z Majka Jezowska; ) za czasów mojego dzieciństwa, teraz to mogę powiedzieć, moi rodzice, a w szczególności mama, zawsze mieli dla mnie czas, rozmowę, uwagę ale też nigdy nie obdarowywali jakimiś prezentami. ..I kiedy miałam 7 lat, to z okazji Dnia Dziecka , w moim mieście był koncert Majki Jezowskiej, na który rodzice mnie zabrali. .. co to były za emocje! !!! po nocach spać nie mogłam; ) od tamtej pory, jak tylko myślę o Dniu Dziecka, to wspominam, wszystkie dzieci nasze są. ..” moja córka teraz tez słucha Majki; ) wszystkiego najlepszego! !!!

Gdy byłam mała Dzień Dziecka to było święto na które czekałam cały rok. Zakładałyśmy z siostrą białe bluzeczki z kołnierzykami i całą rodziną szliśmy do Teatru Animacji. Do teraz pamiętam przedstawienie o Czerwonym Kapturku, mogę nawet wyrecytować niektóre kwestie aktorów. Teraz kiedy jestem mamą kontynuuję tę tradycję 🙂