Czy floating rzeczywiście relaksuje? Niekoniecznie

Kojarzycie sceny w filmach lub serialach, gdzie jeden z bohaterów zamykany jest w zbiorniku odcinającym go od wszelkich zmysłów? W zależności o serialu, ma to różne cele. Np. w „Stranger Things” Jedenastka zanurzyła się w zbiorniku deprywacyjnym, aby zwiększyć poziom swoich nadprzyrodzonych mocy. W weekend zabrałam Grześka na weekend bez dzieci, wypełniony atrakcjami wyłącznie dla dorosłych. Jedną z nich był właśnie floating. Nie będę Wam opisywać, gdzie dokładnie byliśmy. Nie chcę skrytykować jednego miejsca, ponieważ pan, który nas obsługiwał, był naprawdę kompetentny. Chciałabym jednak uczulić Was, że oczekiwania odnośnie floatingu mogą przerosnąć efekty takiego zabiegu.

Co to jest floating?

Mówiąc w skrócie, jest to odcięcie się od bodźców zewnętrznych w specjalnie przygotowanej do tego kapsule. Sam floating to dosyć nowa nazwa. W latach 50-tych pierwszy raz stworzono zbiornik do deprywacji sensorycznej (odcięcia się od bodźców), nazywając go zbiornikiem izolacyjnym.

Kapsuła do floatingu wypełniona jest wodą (wysokość wody – ok 30 cm) z wysoko stężonym roztworem soli Epsom – dzięki temu ciało swobodnie unosi się na powierzchni (podobnie jak w Morzu Martwym). Temperatura wody i powietrza jest taka jak temperatura ciała, więc po zanurzeniu się w roztworze mamy wrażenie, jakbyśmy lewitowali.

Jak to działa?

Aktywność lewej półkuli zostaje spowolniona, dzięki temu synchronizuje się z półkulą prawą. Mimo to mózg pozostaje aktywny i wytwarza ogromne ilości serotoniny i endorfin, tzw. hormonów szczęścia. Ponadto terapia floatingowa powoduje, że redukowany jest hormon stresu, co umożliwia pełną relaksację. W czasie zabiegu w BBS Floating mózg zmienia swoją aktywność z fazy Alfa na Theta, jest to stadium, kiedy człowiek zapada w sen i jest w stanie odpowiadającym medytacji, transu, hipnozy, intensywnego marzenia i silnych emocji. Buddyjscy mnisi taki stan osiągają po kilkugodzinnych medytacjach, natomiast w kapsule taki efekt możliwy jest już po chwili zabiegu.

źródło: bbsfloating.pl

Naturalnie – ciężko byłoby odciąć się od wszystkich bodźców, ale już ograniczenie ich do minimum pozwala wprowadzić nasz mózg na zupełnie nowy poziom. Teoretycznie w kapsule floatingowej powinniśmy nic nie widzieć, słyszeć jedynie własny oddech i szum krwi w uszach, nie odczuwać tarcia spowodowanego kontaktem z ubraniem, przestać czuć siłę grawitacji, temperaturę powietrza i wody, w której jesteśmy zanurzeni. A jak to wyglądało w praktyce?

Jak wygląda wizyta w kapsule floatingowej?

Wybierając się na wizytę w kapsule floatingowej, poinformowano nas, że powinniśmy mieć ze sobą kostiumy kąpielowe/kąpielówki i klapki. Na miejscu dostaliśmy również ręczniki. Pan wprowadzający nas do pomieszczeń z kapsułami, poinformował nas krótko, w jaki sposób działa floating, polecił opłukać się pod prysznicem, a po zanurzeniu się w roztworze w kapsule rozluźnić przede wszystkim odcinek szyjny i pozwolić na to, aby roztwór zalał nam uszy (odcięcie się od bodźców dźwiękowych).

Gdy pan wyszedł, wskoczyłam w kostiumie pod prysznic, a potem władowałam się do kapsuły. Na początku, znając temperaturę wody, bałam się, że będzie mi w niej zimno. Jestem zmarzluchem i zawsze kąpię się w bardzo ciepłej wodzie. Dodam też, że boję się małych, zamkniętych pomieszczeń i nie umiem pływać. Zaufałam jednak panu, który przekonywał mnie, że się nie utopię (niektórzy zasypiają w kapsule) i nie uduszę (wskazał wlot powietrza, więc byłam spokojna). Udało mi się ułożyć bezwładnie na wodzie i rozluźnić odcinek szyjny, zalewając uszy. Pierwsze wrażenie super – ja latam! Potem było już jednak nieco gorzej.

Pierwszą rzeczą, która zaczęła mi przeszkadzać było to, że nie mogłam odciąć się od bodźców słuchowych. Niby powinnam słyszeć bicie swojego serca. Ja jednak słyszałam, że kapsuła buczy. Nie wiem, czy to był dźwięk jakiejś pompy czy czegoś innego. Buczało mi coś za głową. Grzesiek, będący w drugiej kapsule, mówił, że on nie słyszał buczenia, więc nie wiem od czego to zależy. Po chwili zaczął boleć mnie kark. Jak już zaczął, to nie chciał przestać. Co ciekawe – również Grześka zaczął boleć kark. Ja wiem, że pracujemy przy komputerze, że mamy te karki spięte, ale myślałam, że podczas takiej lewitacji nie będziemy odczuwali żadnego bólu. Kolejną rzeczą, która zaczęła mnie denerwować, było to, że co chwilę wpadałam na jakąś ściankę kapsuły. Jestem drobną osobą (160 cm, 47 kg), a mimo tego miałam wrażenie, że kapsuła jest dla mnie za mała. Miałam odciąć się od bodźców dotykowych, a ja co chwilę puk o któryś bok. Po mniej więcej 10 minutach zaczęłam odczuwać swędzenie (głównie kolan i narządów intymnych). Nie wiedziałam, że mam te miejsca w jakikolwiek sposób przesuszone, a swędzenie stawało się nie do zniesienia. Poleżałam jeszcze kolejne 10 minut, ale gdy w pewnym momencie moje ciało znów dopłynęło do boku, z góry ścinaki spadła mi na twarz kropla skroplonego roztworu. Przepłynęła przez oczodół (oko na szczęście było zamknięte) i dopłynęła w okolice ust, przedostając się do środka. Było to tak niedobre, a ja byłam zmęczona bólem karku i poirytowana swędzeniem, że stwierdziłam, że koniec zabawy i wyszłam. Wzięłam długi prysznic (ciężko jest się pozbyć tego roztworu) i czekałam na Grześka. Czytałam, że po zabiegu skóra jest jędrna, nawilżona i wygładzona. Moja zdecydowanie nie była nawilżona. Włosy były suche jak siano, a następnego dnia miałam okropnie przesuszoną skórę nóg.

Podsumowując – żadne z nas nie poczuło głębokiej relaksacji, nie udało nam się odciąć od zmysłów (wzrok – konieczność zamykania oczu; słuch – buczenie kapsuły; węch – bez zastrzeżeń; dotyk – wpadanie na ścianki; smak – chcąc nie chcąc spróbowałam, jak smakuje roztwór soli Epsom).