Dajmy dzieciom spokój

Moje dziecko mając 1,5 roku mówiło zdaniami. Przed drugimi urodzinami śpiewało piosenki, znało litery, potrafiło wyrecytować alfabet polski i angielski. Mając 2,5 roku wiedziało więcej o kosmosie niż większość dorosłych (znało nazwy planet układu słonecznego, nazwy wszystkich księżyców krążących wokół planet, rodzaje galaktyk itp.). Mając cztery lata sprawnie liczyło co najmniej do stu po polsku; po angielsku i niemiecku do dwudziestu. Bez problemu dodawało i odejmowało w zakresie liczb od 0 do 20.

I co z tego?

Ja, gdy szłam do zerówki, czytałam płynnie, w książeczce zdrowia z tego okresu mam też wpisane zdolności matematyczne (cokolwiek to znaczy).

I co z tego?

Czy byłam przez to szczęśliwsza, czy zostałam geniuszem? Nie. Jakie były tego konsekwencje? Od początku mojej edukacji wymagano ode mnie więcej, stawiano za wzór, stawiano poprzeczkę wyżej niż innym dzieciom. Nie dostałam dzięki temu Nobla, nie odkryłam życia pozaziemskiego. Do dziś zmagam się ze swoim wewnętrznym krytykiem, który uaktywnił się zapewne w okresie wczesnoszkolnym.

Wyścig bez mety?

László Polgár, węgierski pedagog znany z maksymy „geniuszy się tworzy, nie rodzi”, przed zostaniem ojcem napisał książkę Wychować geniusza!, w której to opisał swoje plany wychowania dzieci. Przy okazji wyznał, że poszukuje żony, która mu te dzieci urodzi. Żonę oczywiście znalazł, a niedługo potem urodziły mu się trzy córki. Zsuzsa, Judit i Zsófia nie chodziły do szkoły, rodzice uczyli je w domu. Obrali sobie za cel, że dziewczynki zostaną geniuszami. I zostały. Ich rodzice zastanawiali się, jaki obrać kierunek ich rozwoju. Wybrali szachy. W efekcie wszystkie trzy zdobyły tytuły arcymistrzyń szachowych, dodatkowo Judit i Zsuzsa tytuły męskiego arcymistrza– jako jedne z pierwszych na świecie, a Zsófia – tytuł męskiego mistrza międzynarodowego.

Nie wiem, czy dziewczynki miały szczęśliwe dzieciństwo. Nie wiem, czy treningi szachowe po 8-10 godzin dziennie były tym, co teraz wspominają z uśmiechem na ustach. Pamiętam jednak, że moje najmilsze wspomnienie z dzieciństwa wiążą się z (poza czytaniem książek, które uwielbiałam), z gotowaniem zup z błota, robieniem perfum z kwiatów i liści, zabaw w podchody z sąsiadami na leśnych i polnych ścieżkach.

I właśnie tego obcowania z naturą brakuje dzisiejszym dzieciakom, tej beztroskiej zabawy, odkrywania świata. Rodzice wciskają dzieci w wyścig dziecięcych szczurów, nie zastanawiając się, co czeka ich na mecie. A może ten wyścig nie ma mety?

Dałam dzieciom spokój

Moje dziecko udowodniło mi, że Polgár miał rację – geniusza można sobie wychować.

Tylko po co?

Chińskie przysłowie mówi:

Chcesz być szczęśliwy jeden dzień – upij się, chcesz być szczęśliwy tydzień – ożeń się, chcesz być szczęśliwy całe życie – zostań ogrodnikiem.

I myślę, że sporo jest w nim racji.

Ciągle nie doceniamy roli swobodnej zabawy w życiu dziecka. Im więcej dzieci się bawią, tym bardziej stają się odporne psychicznie i doświadczone społecznie. Ponadto udowodniono, że odporność psychiczna jest jednym z najważniejszych czynników pozwalających przewidywać, że dziecko osiągnie sukces jako osoba dorosła. Dałam dzieciom spokój. Nie chcę, aby były geniuszami. Chcę, aby rozwijały się swoim tempem. Zauważyłam, jak wiele daje im podróżowanie, odkrywanie otaczającego ich świata, pokonywanie mniejszych i większych przeciwności.

W tym miejscu rodzice hajnidów pewnie pomyśleli „ale jak zachęcić do zabawy dzieci, które nie chcą się same bawić?”. Doskonale znam ten temat. Jak zabawa, to tylko z kimś.

Wyjdźmy z domu

Mam w domu dwa książkowe przypadki hajnidów, które zamknięte w czterech ścianach mogą jęczeć (mówiąc delikatnie) przez cały dzień.

Jaki jest na nich najlepszy sposób?

Wyjście z domu.

Po przekroczeniu progu domu role się odwracają. To nie dzieci łażą za mną, to ja łażę za nimi. Z zachwytem obserwuję, jak niesamowity wpływ ma na nich obcowanie z naturą, zabawy w piasku, w błocie. Wykorzystują do zabawy wszystko, co znajdą pod ręką. Uwielbiam patrzeć, jak wychwytują z otoczenia rzeczy i zjawiska, których ja nie widzę. Zauważają małą mrówkę niosącą coś dwa razy większego od niej, podążają za ptakiem, który szuka jedzenia w trawie, zauważają kształty w sękach drzew. Poza domem fascynuje ich wszystko. A ja pluję sobie w brodę, jak mogłam nie zauważyć wcześniej tego, jak zabawa na łonie natury rozbudza w moich dzieciach ciekawość, pobudza wyobraźnię i kreatywność. Poza tym dobrze dotlenione dziecko, to lepiej śpiące dziecko. 😉

Być jak Ranger Rob

Do poruszenia tematu beztroskiej zabawy na łonie natury oraz odkrywania w dzieciach ciekawości świata zainspirowała mnie bajka „Ranger Rob”, której kilka odcinków miałam okazję obejrzeć przedpremierowo (bajka nie była jeszcze emitowana w Polsce) razem z Jaśkiem.

Rob to chłopiec mieszkający w Big Sky Parku – niesamowitym miejscu, w którym znajduje się przekrój różnych ekosystemów (są tam i pustynie, i tereny zielone, i ośnieżone). Każdy z tych terenów zamieszkują gatunki zwierząt charakterystyczne dla danego obszaru. Chłopiec ze swoimi przyjaciółmi – Stomperem (małym yeti) i Dakotą – poznaje tajemnice przyrody, zachwycając się pięknem natury.

Każdy odcinek nie tylko bawi, ale i uczy. Na końcu każdego z nich dzieci dowiadują się, jakie wartości są naprawdę ważne w życiu. W pierwszym odcinku mały Rob postanawia odszukać Wielką Stopę i zrobić mu zdjęcie. Okazuje się jednak, że Wielka Stopa jest bardzo nieśmiały i nie lubi gdy ktoś go fotografuje. Rob wykazuje się zrozumieniem i szacunkiem – nie robi mu zdjęcia. Wie, że czasem trzeba przedłożyć dobro innych nad swoje cele. Podkreśla przy tym, że prawdziwy ranger jest uprzejmy. W drugim odcinku Rob, Dakota i Stomper mają za zadanie odprowadzić małe słoniątka na safari. Chcą to zrobić jak najszybciej, co w efekcie rodzi wiele problemów, z którymi bohaterowi na szczęście dają sobie radę. Rob na końcu podkreśla, że nie zawsze najszybszy sposób jest najlepszy.

Twórcą animacji Ranger Rob jest Alexander Bar (jest on autorem również m.in. „Księżycowego Jima”). Inspiracją dla stworzenia Ranger Roba był jego syn Christopher. Pan Bar zauważył, że gdy jego syna zakłada mundurek skauta, następuje w jego zachowaniu jakaś magiczna przemiana. Chłopiec zamienia się w nieustraszonego tropiciela przygód. Christopher odrzucił wirtualny świat, który uwielbiał, na rzecz odkrywania niesamowitej przyrody, wspinaczki, spania pod namiotem.

„Ranger Rob” emitowany będzie na kanale POLSAT JimJam od 1 sierpnia w dni powszednie o 10:55 i 20:10 (po dwa odcinki) oraz w weekendy o 10:00 i 20:10 (po dwa odcinki).

Bardzo polecam Wam tę animację. To chyba pierwsza bajka, jaką znam, podejmująca taką tematykę. Szeroki przekrój różnego rodzaju ekosystemów, czy też pokazywanie dzieciom, że odkrywanie tajemnic natury może być niesamowitym doświadczeniem to nie jedyne zalety „Ranger Roba”. Z każdej jego przygody dzieci wyciągają naukę nie tylko na temat środowiska, ale dowiadują się również, jak istotną rolę w życiu pełnią różne wartości. Każdy odcinek to ważna lekcja na przyszłość.

Dzieciaki na pewno będą też zachwycone sprzętami Roba. Chłopiec jeździ wielozadaniowym samochodem, dzięki któremu może dostać się w każde miejsce. Jego wóz potrafi mówić, latać, a nawet zamienić się w dźwig. Przed każdą przygodą mały ranger zabiera ze sobą swój sprzęt – kapelusz zamieniający się w hełm, buty na sprężynach, lornetkę, czy zegarek, dzięki któremu może komunikować się z rodzicami albo Chipperem (swoim samochodem).

Jasiek już nie może się doczekać, kiedy będzie mógł zobaczyć pozostałe odcinki.

Poniżej możecie zobaczyć zwiastun bajki:

Konkurs

Mam dla Was świetny konkurs, w którym do wygrania jest 5 zestawów Pudło Nie Nudno „Wyprawa odkrywcy”. W zestawie znajdują się takie zabawy jak:

• stworzenie domku dla owadów,
• przygotowanie pudełka na piknikowe przysmaki,
• przygotowanie wielokolorowej Czapeczki Odkrywcy,
• wyprawa z lupą,
• paluszkowe malowanie,
• zabawa z kostkami,
• przygoda z albumem

Konkurs trwa od 31 lipca do 6 sierpnia.

Napiszcie jak odkrywacie piękno natury z Waszymi dziećmi.

Wyniki ogłoszę 9 sierpnia.

Regulamin konkursu znajdziecie tutaj – regulamin

Partnerem wpisu jest Polsat.