fot. uniworldnews.org

1. „Oceanarium” w Kołobrzegu

Zapisane w cudzysłowie, bo tego, co zobaczyliśmy, nie można nazwać oceanarium. Dwa nieduże pomieszczenia, W każdym po kilka akwariów. Wychodzi się po dwóch minutach. Przy wejściu denerwujące jest już to, że za bilety nie można płacić kartą. Miejsce z tak rozwiniętą reklamą, powinno o to zadbać. Ile kosztują bilety wstępu do tej oryginalnej atrakcji turystycznej? Normalny 20 zł, ulgowy (od – uwaga! – 2  roku życia) 15 zł. Zapłaciliśmy 40 zł. Za 3 miesiące musielibyśmy już zapłacić 55 zł, bo Jasiek miałby skończone 2 lata. A kogo to obchodzi, że wszystkie akwaria są umieszczone na takiej wysokości, że dwulatek nic nie zobaczy, jeżeli się go nie podniesie? Lepiej przeznaczcie te pieniądze na zwiedzenie Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu. A jeżeli Wasze dzieci chcą zobaczyć rybki, zabierzcie je do sklepu zoologicznego. Wyjdzie na to samo.

W środku było dosyć tłoczno i ciemno, a że nie można było robić zdjęć z lampą, mam jedynie dwa zdjęcia z tego „akwariarium”. Musicie mi uwierzyć na słowo. Największą atrakcją miał być rekin, który okazał się być niedużym rekinkiem (podobne pływały pod naszym domkiem na Malediwach).

Dla porównania kilka zdjęć z minioceanarium w duńskim Legolandzie.

No to wchodzimy.

Pan Kapitan Klocek zabiera nas na pokład swojej łodzi podwodnej.

Płyniemy do podwodnego klockowego raju.

 I jesteśmy.

Można? Można.

2. Przejażdżka rowerowa z dzieckiem wzdłuż morza

Jako że Sianożęty, w których spędzaliśmy urlop, jawiły mi się jako nadmorska pipidówka, o której nigdy nie słyszałam, myślałam, że plaże będą puste, że będzie można złapać trochę oddechu, wypocząć. A że jestem typem introwertyka i człowieka wsi, którego denerwują wielkie miasta, skupiska ludzi, czy ciasnota, Sianożęty wydawały mi się być odpowiednim dla mnie miejscem. Rzeczywistość szybko zweryfikowała mój błędny obraz małej, nadmorskiej mieściny. Kiedy dotarliśmy na miejsce, udaliśmy się od razu na plażę (mieliśmy do niej ok 50 metrów, nie był więc to żaden wyczyn). I więcej już na nią nie wróciliśmy w ciągu dnia (dało się tam spokojnie posiedzieć jedynie wczesnym rankiem lub późnym wieczorem). Ludzie byli tak upchani, że trudno było dojść do morza nie nadeptując na jakiegoś plażowicza, nie wdeptując w czyjeś śniadanie, czy nie potrącając dzieci, które nie miały problemów z tym, że depczą po innych ludziach. Zamoczyliśmy stopy i uciekliśmy. Stwierdziliśmy, że skoro tyle osób jest na plaży, to znaczy, że trasy rowerowe (stworzone specjalnie dla rowerzystów!) na pewno są puste i spokojnie będziemy mogli przejechać się z Jaśkiem do pobliskich miejscowości. A jeżeli nawet kilku rowerzystów wpadłoby na taki sam pomysł w tym samym czasie, to jaki problem? W końcu każdy porusza się swoim tempem, rowery łatwo wyminąć, a trasy rowerowe są przecież stworzono po to, żeby poruszali się po nich rowerzyści, więc powinno być na nich raczej niezbyt tłoczno.

O, my naiwni, tak bardzo się myliliśmy.

Zresztą sami zobaczcie.

Na szczęście nie tarabaniliśmy się z naszymi rowerami z domu, tylko wypożyczyliśmy na miejscu.

Gdy przypominam sobie o tym, że straciliśmy na obie te „atrakcje” czas i pieniądze, szlag mnie trafia. Nie popełniajcie naszych błędów.